Wprowadzenie

Synod w Diamper, który odbył się 20 czerwca 1599 roku w Udayamperoorze (znanym również jako Diamper), to kluczowe wydarzenie w historii Kościoła katolickiego na subkontynencie indyjskim. Zwołany przez Aleixa de Menezesa, arcybiskupa Goa, synod miał na celu ustanowienie nowych zasad i regulacji prawnych dla starożytnych chrześcijan znanych jako chrześcijanie św. Tomasza. W wyniku obrad doszło do formalnego połączenia tej wspólnoty z Kościołem rzymskim, co wiązało się z daleko idącą latynizacją ich praktyk religijnych. To ważne wydarzenie miało znaczący wpływ na rozwój Syromalabarskiego Kościoła katolickiego, który wyłonił się z tego procesu.

Geneza Synodu

W drugiej połowie XVI wieku, chrześcijanie św. Tomasza w Malabarze borykali się z wieloma problemami wewnętrznymi oraz wpływem różnych tradycji religijnych. Ich odrębność od Kościoła Wschodniego, mającego swego patriarchę w Persji, stawała się coraz bardziej wyraźna. W tym kontekście działalność portugalskich misjonarzy i ich dążenie do unifikacji praktyk religijnych nabrały na znaczeniu. Synod w Diamper miał za zadanie nie tylko zreformować lokalne kościoły, ale także zintegrować je z hierarchią kościoła rzymskokatolickiego.

Przebieg obrad

Pod przewodnictwem arcybiskupa Menezesa synod zebrał duchownych oraz przedstawicieli społeczności chrześcijańskiej. W ciągu obrad wydano około 200 dekretów, które zostały podzielone na dziewięć sesji. Choć głównym celem było uproszczenie i ujednolicenie praktyk religijnych, niektóre decyzje spotkały się z oporem ze strony lokalnych liderów kościelnych. Archidiakon Jerzy od Krzyża został zmuszony do podporządkowania się decyzjom synodu, co miało swoje konsekwencje w przyszłości dla autonomii chrześcijan św. Tomasza.

Latynizacja i nowe zasady

Uczestnicy synodu poddali analizie istniejące praktyki liturgiczne oraz sakramenty, które były stosowane przez chrześcijan św. Tomasza. Na podstawie obszernej krytyki uznano, że wiele elementów liturgii wymaga reformy oraz dostosowania do zachodnich standardów. W wyniku tego przekształcenia nastąpiła latynizacja niektórych praktyk religijnych, co doprowadziło do powstania Syromalabarskiego Kościoła katolickiego celebrującego liturgię w zlatynizowanym rycie wschodnio-syryjskim.

Zmiany w sakramentologii

Sakramentska rzeczywistość Kościoła św. Tomasza była jednym z głównych tematów dyskusji podczas synodu. Portugalscy jezuici wskazali na brak praktyki udzielania sakramentu bierzmowania wśród lokalnych wiernych, co było wynikiem zaniedbań ze strony „heretyckich prałat”. Arcybiskup Menezes podczas wizytacji parafii zabiegał o przywrócenie tego sakramentu i udzielał go wszystkim bez różnicy. Warto zauważyć, że w pierwszych wiekach chrześcijaństwa bierzmowanie nie miało jeszcze wyodrębnionej formy i było nierozerwalnie związane z chrztem.

Krytyka liturgii Qurbana

Jednym z ważniejszych punktów dyskusji był mszał używany przez Kościół lokalny – Qurbana. Synod uznał, że zawiera on liczne błędy doktrynalne dotyczące m.in. chrystologii czy mariolog

Artykuł sporządzony na podstawie: Wikipedia (PL).