STS-42: Czwarta Misja Programu Wahadłowców
STS-42, znana jako czternasta misja wahadłowca Discovery oraz czterdziesta piąta w ramach programu lotów wahadłowców, miała miejsce w 1992 roku. Była to misja o szczególnym znaczeniu, skupiająca się na badaniach naukowych w warunkach mikrograwitacji. W ciągu jej trwania zrealizowano wiele eksperymentów, które miały na celu poszerzenie wiedzy na temat zachowania różnych zjawisk fizycznych i biologicznych w kosmosie.
Załoga Misji
W skład załogi STS-42 weszło siedmiu astronautów, każdy z nich posiadający unikalne umiejętności i doświadczenie. Dowódcą misji był Ronald Grabe, który miał już na swoim koncie trzy wcześniejsze loty. Jego doświadczenie było kluczowe w zarządzaniu załogą oraz koordynowaniu działań podczas skomplikowanych manewrów orbitalnych. Pilotem misji został Stephen Oswald, który odbył swój pierwszy lot kosmiczny, a jego rola polegała na wsparciu dowódcy w operacjach związanych z pilotowaniem wahadłowca.
Norman E. Thagard, specjalista misji numer jeden, był jednym z najbardziej doświadczonych astronautów w ekipie, mając na swoim koncie cztery wcześniejsze loty. David Hilmers, specjalista misji numer trzy, również był doświadczonym astronautą, a jego praca obejmowała przeprowadzanie kluczowych eksperymentów naukowych. William „Bill” Readdy był kolejnym specjalistą misji, który zdobył swoje doświadczenie jako pilot myśliwca oraz inżynier.
Warto również zwrócić uwagę na Roberta L. Bondara, kanadyjskiego astronautę, który pełnił rolę specjalisty ładunku numer jeden. Jej obecność podkreślała międzynarodowy charakter misji, a także ważność współpracy między różnymi agencjami kosmicznymi. Ostatnim członkiem załogi był Ulf Merbold, niemiecki astronauta reprezentujący Europejską Agencję Kosmiczną (ESA), który również miał doświadczenie w lotach kosmicznych.
Parametry Misji
Misja STS-42 była dobrze zaplanowana i zorganizowana. Orbitujący wahadłowiec Discovery miał masę startową wynoszącą 110 400 kg oraz masę lądowania równą 98 890 kg. Ładunek wynosił natomiast 13 066 kg. Podczas swojego lotu wahadłowiec osiągnął perygeum na wysokości 291 km oraz apogeum na wysokości 307 km nad powierzchnią Ziemi. Inklinacja orbity wynosiła 57 stopni, co pozwalało na prowadzenie badań nad różnorodnymi aspektami naukowymi przez dłuższy czas.
Czas orbitalny wahadłowca wynosił 90,5 minuty, co stanowiło standardowy okres dla tego typu misji. Dzięki tym parametrom możliwe było przeprowadzenie wielu eksperymentów naukowych w laboratoriach Spacelab IML-1 (International Microgravity Laboratory), które znajdowały się wewnątrz wahadłowca.
Cel Misji
Celem głównym misji STS-42 było prowadzenie badań naukowych w warunkach mikrograwitacji. Laboratoria Spacelab IML-1 były wyposażone w nowoczesne sprzęty umożliwiające przeprowadzanie eksperymentów z różnych dziedzin nauki. Umożliwiały one badania nad zachowaniem cieczy i gazów w stanie mikrograwitacji oraz analizę procesów biologicznych i chemicznych bez wpływu grawitacji ziemskiej.
W trakcie misji załoga przeprowadziła szereg eksperymentów dotyczących m.in. biologii komórkowej oraz materiałoznawstwa. Badano wpływ mikrograwitacji na rozwój komórek roślinnych i zwierzęcych
Artykuł sporządzony na podstawie: Wikipedia (PL).